অশান্ত সময়ৰ দস্তাবেজ

এটি নীৰৱ আৰ্তনাদ......

এগৰাকী দুখুনি মাতৃৰ হ্ৰদয়ত কৰা কৰাঘাত......

নিষ্পেষিত জনতাৰ কোৰ্হাল......

তেজৰ ডোঙা বন্ধা ৰাজপথ......

মনুষত্যহীন বৰ্বৰ আচৰণ......

প্ৰতিবাদেৰে মুখৰিত সহস্ৰ কন্ঠ......

এয়াই আজিৰ অসম!

আমি জানো বিচাৰিছিলো এনে এখন ৰাজ্য!

ক’ত সেই জ্যোতি-বিষ্ণূৰ সোণৰ অসম?

ক’ত আমাৰ সপোনৰ অসম?

এনে সময়তে

ৰাইজৰ মাজৰ ক্ষোভে

ৰূপ সলায় বিক্ষোভলৈ,

ৰুদ্ধ দুৱাৰ ভাঙি উলাই আহিব খোজে

বিপ্লৱৰ এটি চেতনা,

ৰাষ্টযন্ত্ৰৰ প্ৰতি থকা আস্থা

হয় পৰে ক্ষীণ|

এনে দিন যাতে দুনাই নাহক

সেই প্ৰাৰ্থণা মূখত লৈ,

আশাৰ দুৱাৰডলিত বহি

অপেক্ষাকৃত মই

ঘূৰি আহক সুদিন,

অন্ত পৰক এই অমানিশাৰ......

উন্মাদ আজিৰ এই সময়

এটি পৈশাচিক নিৰৱতাৰ

সাক্ষী এই সময়,

হত্যা, হিংসাৰে পৰিপূৰ

অৰ্থহীন লালসাৰ প্ৰতীক

আজিৰ এই সময়|

কিমান উন্মাদ হ’লে

মানুহে হত্যা কৰিব পাৰে

সহোদৰ মানৱক,

কিমান অৰ্থপিপাসূ হ’লে

হ্ৰদয় হ’ব পাৰে

টকাৰ উপাসক|

এইয়া হেনো কলিযুগ

য’ত পাপৰ সৰ্বব্যাপী প্ৰভাৱ

য’ত অৰ্থৰে জোখা হয় সম্পৰ্কক|

কিন্তু কেতিয়া অন্ত পৰিব

এই সৰ্বনাশী সময়ৰ,

কেতিয়া অন্ত হ’ব

এই উন্মাদনাৰ|

অপেক্ষাৰত আজি মই

এনে এক সময়ৰ বাবে

য’ত পৄথিৱী অকলংকিতা

পাপ নিস্তেজ

আৰু জীৱন সতেজ|

অপেক্ষা কৰিম মই

সেই সময়ৰ বাবে

অনাদি অনন্ত কাল|

চিৰকাল||